Leven dat wervelt

"Vandaag is het een mooie dag, want de lucht is blauw." 4 mei 2003. Ik stond in mijn wit vormselkleed in de tuin. Mijn grootvader wees naar boven. De twee zaken stonden voor hem in nauw en onherroepelijk verband. Dat de lucht blauw was, kon alleen maar betekenen dat het een mooi dag was.

Vincent Van Goghs Amandelbloesem tekent zich af tegen een lucht die lijkt te wervelen. Ze is op geen twee plekken dezelfde. Penseelstreken staan nu eens hoekig op elkaar, dan weer kronkelen ze in elkaar over. Soms licht en soms meer donker.

In deze lucht vol beweging, hebben de takken vrij spel. Knoestig, alwaar de zwarte omtrekken zijn aangebracht, en kwetsbaar in de knoppen en harten van de bloesems zelf. Op sommige plekken zie je het doek dat onbeschilderd meespeelt in het eindresultaat.

Als ik naar dit kunstwerk kijk, voelt het als een soort van verliefdheid. Net zoals deze takken zich vastberaden aftekenen, is alles duidelijker als je verliefd bent. En het is ook een werk van liefde. Van Gogh maakte dit kunstwerk toen hij het heuglijke nieuws ontving dat zijn broer, Theo en diens vrouw een zoon hadden gekregen, die ze naar hem vernoemd hadden. De bloeiende amandelbloesem bezingt het nieuw leven. Leven dat wervelt.

Theo en Jo ontvingen het doek begin mei van het jaar 1890, slechts een paar maanden voor Vincent zich van het leven zou beroven. En zo'n 113 jaar voor ik met mijn grootvader in de tuin stond en de blauwe lucht aanschouwde. 

Als ik naar de amandelbloesem van Vincent Van Gogh kijk, weet ik dat het een mooie dag is.