Zeventiende-eeuwse kersepit
Jaren geleden werkte ik in het Waterhof, een Pajottenlandse boerderij met een ijsjessalon. Ik stond in de keuken en maakte de ijscoupes. Op hete zomerdagen weerspiegelde de hoeveelheid ijssalongangers zich in de snelheid waarmee de bakken van 5 liter vanille verwisseld werden. Na een lange dag werd ik geregeld opgehaald door mijn lief (en huidig echtgenoot). ‘Mmm, je ruikt naar melk en vanille’, zei hij dan. Zo voelde ik me een soort van melkmeisje. Als ik in de keuken de room uitgoot om de chocoladesaus te maken, moest ik vaak denken aan Vermeers schilderij. Wereldberoemd. En toch gebeurt er amper iets. De blik van de vrouw is op de melk gericht, terwijl ze deze aan het uitschenken is. Al het andere ontgaat haar. Dit schilderij is één en al concentratie. De enige beweging situeert zich in de melk, die bijna transparant oogt. Vermeer componeerde zijn beeld op die manier dat je ervan overtuigd geraakt dat de wereldorde afhangt van het zorgvuldig uitgieten van deze melk. Pure mindfulne
